Meer en meer mensen zijn op zoek naar zingeving, naar verdieping. En stellen zich vragen rond: wie ben ik eigenlijk ? wat voor zin heeft mijn leven ? wat heb ik bij te dragen vanuit wie ik ben ? Het zijn boeiende vragen, die raken aan onze identiteit als mens.

Het is een hele zoek- en ontdekkingstocht die inzichten kan opleveren in onszelf, in onze (gedrags)patronen en in hoe we onszelf bewegen in deze wereld. Met vallen en opstaan, met kansen tot bewustwording, zeker als we de moed hebben om in de spiegel te kijken en daarin onze schaduwkanten te durven aankijken. Zelf ervaar ik dat ik uitgedaagd word in het leren omgaan met niet-weten, durven in angst en pijn te gaan staan, en vooral durven vertrouwen op wat komt.   

Vanuit onze rationele geest hebben we de neiging om van alles te gaan analyseren. Dat is helemaal OK, zo zijn we nu eenmaal gevormd. Wat mooi dat de evolutie ons de cognitieve capaciteiten van onze neocortex heeft aangereikt. Tegelijk ervaren veel mensen dat het rationele ontoereikend is om onszelf te begrijpen en dieper te leren kennen. Veel mensen zijn dan ook zoekende naar ingangen om contact te maken met wie ze ten diepste zijn. Daar zijn vele ingangspoorten voor, gaande van meditatie en zelfreflectie tot en met allerlei vormen van energetisch en lichaamswerk.

Ook poëzie is één van die ingangen. Poëzie schrijven wordt ook wel “dichten” genoemd.  Dat is een krachtig woord dat precies de gelaagdheid weergeeft die een poëet creërt in de woorden die hij / zij schrijft. Een poëet die we niet zonder toeval “dichter” noemen.

In poëzie worden woorden zodanig ver-dicht dat het als het ware geen woorden meer zijn, maar verwijzingen naar een diepere werkelijkheid. Zo kan een gedicht ons raken omdat het in een flits betekenis geeft aan ongrijpbare ervaringen die niet te vatten zijn in (rationele) woorden. Denk maar aan grootse belevingen als liefde en verlangen, leven en dood, vreugde en verdriet, … Wat onnoembaar, onzegbaar is, krijgt op die manier alsnog gestalte in woorden die we kunnen laten insijpelen. 

Net als bij elke artistieke expressie, biedt poëzie ons de ruimte voor onze eigen interpretatie, onze eigen betekenis. Dit levert unieke inzichten “op maat” van onze eigen belevingswereld en ons eigen proces. Deze inzichten voelen niet zelden als een puzzelstuk dat op zijn plaats valt. De openheid van een gedicht geeft lucht aan de vertwijfeling en de verwarring die we soms voelen, de polariteiten in onze beleving, de schijnbare tegenstrijdigheden ook die zich in ons leven aan ons voordoen.

En ook al vinden we misschien niet altijd de pasklare antwoorden in en tussen de regels van een gedicht, het prikkelt ons op zijn minst om te reflecteren, vragen te stellen, dingen anders te bekijken, … niet in het minst ons eigen mens-zijn.